Η Ελευσίνα, η Καλαμάτα και η Ρόδος, προκρίθηκαν για τη δεύτερη φάση της διεκδίκησης της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2021, ανάμεσα στις 14 υποψήφιες πόλεις!
Με συγκίνηση, ενθουσιασμό και ανείπωτη περηφάνια, γράφει η Eleusis 2021, σήμερα, στις 17,30 στο Υπουργείο Πολιτισμού ανακοινώθηκε η πρόκριση της πόλης μας, ανάμεσα στις 14 υποψηφιότητες για τη διεκδίκηση της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης
Η Ελευσίνα ξεχώρισε και πλέον συναγωνίζεται με τις Καλαμάτα και Ρόδο, συνεχίζει.
Για τη χώρα μας, το έτος 2021 αποτελεί ορόσημο, καθώς συμπληρώνονται 200 χρόνια από την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης. Με αυτό το σκεπτικό, ο θεσμός της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας επιστρέφει στην Ελλάδα, και έτσι, το 2021, μία ελληνική πόλη θα μοιραστεί το χρίσμα με μια πόλη της Ρουμανίας.
Σημειωτέον ότι ο θεσμός της Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Πρωτεύουσας ξεκίνησε από την Αθήνα το 1985 και από την ανήσυχη Μελίνα Μερκούρη. Η Θεσσαλονίκη έλαβε τον τίτλο το 1997 και ακολούθησε η Πάτρα το 2006.
Σημαντική θα είναι η διεθνής της προβολή του Δήμου, που θα λάβει τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, αλλά και όλος ο κύκλος εργασιών για τα έργα που θα πραγματοποιήσει θα είναι εξαιρετικά σημαντικός τόσο για την πόλη όσο και για τη γύρω περιοχή.
Η κυρία Κέλλυ Διαπούλη, θεατρολόγος και πολιτιστική διαχειρίστρια, μέλος της ομάδας που ετοίμασε τον φάκελο της υποψηφιότητας της Ελευσίνας, σε παλαιότερη συνέντευξη της στο Lifo είχε πει:
«Νομίζω ότι είναι γενική η απαίτηση των ντόπιων να γίνει η πόλη τους Πολιτιστική Πρωτεύουσα. Είναι κάτι που ο κόσμος το έχει ανάγκη. Η Ελευσίνα και τα περίχωρά της είναι από τις πιο υποβαθμισμένες και παραμελημένες περιοχές της Αττικής και γενικότερα της χώρας. Τα τελευταία δέκα χρόνια τουλάχιστον, η Ελευσίνα έχει ξεκινήσει μια τεράστια προσπάθεια να ανακτήσει τους βιομηχανικούς χώρους, έχοντας δημιουργήσει τα Αισχύλεια, που δεν είναι απλώς ένα φεστιβάλ που προσκαλεί καλλιτέχνες αλλά δίνει χώρο και χρόνο στον καλλιτέχνη να γνωρίσει και να ζυμωθεί με την πόλη, και μέσα από αυτήν τη συνάντηση να παραγάγει καινούργιο έργο. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα πολυπολιτισμική πόλη, η οποία για αιώνες είχε εγκαταλειφθεί στην τύχη της, μέχρι που επανακατοικήθηκε αρχικά από τους Αρβανίτες, στη συνέχεια από τους Μικρασιάτες πρόσφυγες και τέλος από νησιώτες που ήρθαν να δουλέψουν στα εργοστάσιά της. Εξ ου και το Λαογραφικό Φεστιβάλ του Ιουνίου που οργανώνουν οι εθνοτοπικοί σύλλογοι ως μια απόπειρα να έρθουν πιο κοντά μεταξύ τους οι διαφορετικοί πληθυσμοί».
