Η βιασύνη της μνημονιακότερης των μνημονιακών υπουργού Τουρισμού να νομοθετήσει για χάρη των μεγάλων τουριστικών συμφερόντων εκδηλώθηκε απροκάλυπτα για άλλη μια φορά.
Το κείμενο του νέου νομοσχεδίου δόθηκε αιφνιδιαστικά προς συζήτηση στις επιτροπές την προηγούμενη Παρασκευή για να συζητηθεί τη Δευτέρα.
Βεβαίως, οι ισχυρισμοί του υπουργείου περί ανοιχτής διαβούλευσης με την κοινωνία είναι “στον αέρα”, αφού ούτε το κείμενο έχει ιδιαίτερη σχέση με το αντίστοιχο που είχε τεθεί προς διαβούλευση στις αρχές του έτους, ούτε οι αλλαγές του έχουν σχέση με τις παρατηρήσεις που σημειώθηκαν σε αυτή. Την ίδια στιγμή, στη σχετική πρώτη συζήτηση στην Επιτροπή, η κυβέρνηση φρόντισε να περιορίσει τους φορείς που θα προσκληθούν σε αυτή στους απολύτως ελάχιστους.
Πάντως, από αρχής της θητείας της, η υπουργός είναι μονίμως απούσα για αυτή ή οποιαδήποτε συζήτηση και διαβούλευση με τους εργαζόμενους.
Η σχολαστικότητα της υπουργού για την τήρηση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας εξαντλείται βεβαίως στο αν το νομοσχέδιο έχει εισαχθεί με τη διαδικασία του κατεπείγοντος και όχι στα αντισυνταγματικά σκάνδαλα που κατά συρροή υπερψηφίζει εδώ και δύο χρόνια.
Αυτό το νομοσχέδιο, λοιπόν, κατά γράμμα δεν θεωρείται κατεπείγον, αλλά βεβαίως και συνιστά πολιτικό ζήτημα, αφού άλλαξε εν κρυπτώ και τίθεται στα θερινά τμήματα προς ψήφιση.
Κατά τα άλλα, το νομοσχέδιο αποτελεί συνέχιση των θλιβερών μνημονιακών πολιτικών στον τουρισμό, όπως αυτές έχουν υλοποιηθεί με το ν. 4179/2013, την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ και τις δεκάδες υπουργικές αποφάσεις ενδιαμέσως: διάλυση της μικρής επιχειρηματικότητας προς όφελος των μεγάλων επιχειρήσεων, νομιμοποίηση των αυθαιρεσιών σε μαρίνες και χιονοδρομικά κέντρα για την προσέλκυση μεγάλων επενδυτών με επαίσχυντους όρους ξεπουλήματος, συρρίκνωση των αρμοδιοτήτων του Δημοσίου σε εκπαίδευση και προβολή, κτλ.
