Ο Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού στα εγκαίνια της έκθεσης «Ιχνηλατώντας την Κωνσταντινούπολη», στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης.

“Υπάρχουν στιγμές που τις λέμε ιστορικές.” Είναι η φράση ε τη οποία ξεκίνησε την ομιλία του ο Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού Παύλος Γερουλάνος , στα εγκαίνια της έκθεσης «Ιχνηλατώντας την Κωνσταντινούπολη», που πραγματοποιήθηκαν χθες 29 Αυγούστου, στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, και συνέχισε λέγοντας πως
” Κάποιες φορές διότι οι πρωταγωνιστές τους είναι σημαντικοί. Άλλες διότι εδραιώνουν ένα δεδομένο. Οι πιo όμορφες και ελπιδοφόρες ιστορικές στιγμές είναι αυτές που εμπνέουν ότι κάτι καλό πάει να γίνει, ότι κάτι πάει να αλλάξει προς τη σωστή κατεύθυνση.
Σήμερα, μπορεί να είναι μια τέτοια στιγμή. Κάθε δημιουργία είναι προϊόν πίστης. Είτε πηγάζει από τις αξίες μας, είτε από τις δυνάμεις μας, είτε από κάτι μεγαλύτερο από εμάς. Κάθε πίστη έχει εμπνεύσει τα πιο τρανά ανθρώπινα δημιουργήματα. Η πίστη της δημιουργίας έχει εμπνεύσει πολιτισμούς να συναντηθούν, να μπουν σε ουσιαστικό διάλογο, να συνεργαστούν εποικοδομητικά για το καλό του ανθρώπου και να μεγαλουργήσουν.
Η πίστη της δημιουργίας είναι μια πίστη εξαιρετικά ισχυρή. Θα έλεγα παντοδύναμη. Τα προϊόντα της μένουν στην ιστορία και την αλλάζουν διότι εκπροσωπούν ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει ο άνθρωπος. Απέναντι σε αυτήν, στην πίστη της δημιουργίας, είναι η πίστη της καταστροφής. Μια πίστη εξαιρετικά ευαίσθητη, απόλυτα φοβική. Μια πίστη αδύναμη που αναζητεί τρόπους έκφρασης μέσα από την επιβολή. Δεν αμφισβητεί. Αλλά είναι απόλυτη. Δεν καλλιεργεί αλλά περιορίζει την ορατότητα. Και δεν χτίζει γέφυρες αλλά αυτό-εξαιρείται. Βγάζει από τον άνθρωπο ό,τι χειρότερο εκπροσωπεί και τον οδηγεί ακουμπώντας ό,τι τον τρομάζει περισσότερο.
Σήμερα εκατό Έλληνες καλλιτέχνες δημιούργησαν κάτι για την έκθεση με θέμα την Κωνσταντινούπολή. Και η έκθεση γίνεται στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Θα ήταν μια έκθεση ρουτίνας αν το θέμα και ο εκθεσιακός χώρος δεν είχαν υπάρξει σύμβολα έντασης. Θα ήταν μια έκθεση ρουτίνας αν τα σύμβολα στα οποία αναφέρεται δεν είχαν γίνει προϊόντα καταστροφής.
Και όμως είμαστε όλοι εδώ, Έλληνες και Τούρκοι πολίτες, Έλληνες και Τούρκοι καλλιτέχνες, Έλληνες και Τούρκοι πολιτικοί με μια κοινή ελπίδα ότι αυτή η στιγμή δεν είναι ιστορική για την μοναδικότητά της αλλά ιστορική για την συμβολή της σε μια νέα καθημερινότητα. Καθημερινότητα δημιουργίας, ανταλλαγών και διαλόγου, έκφρασης και πίστης.
Δεν είναι υπερβολικό να πει κανείς ότι ωριμάζουν πια οι συνθήκες για αλλαγές που παλιά δεν τις περιμέναμε και που στο μέλλον θα μας κάνουν όλους περήφανους, Έλληνες και Τούρκους. Όπως η επαναλειτουργία αυτής εδώ της Σχολής που ανέδειξε τόσους σοφούς ηγέτες της Ορθοδοξίας. Και δεν είναι υπερβολικό να πει κανείς ότι κάτι αυτές τις μέρες πάει να αλλάξει προς το καλύτερο. Και ενώ δεν θα ξέρουμε για πολύ καιρό ακόμα αν η στιγμή αυτή που ζούμε είναι ιστορική, είναι όμορφο κανείς να αισθάνεται ότι μια τέτοια στιγμή ζει.”