Το αεροπλάνο σηκώνεται, ταξιδεύει και προσγειώνεται. Η πόλη, όμως, πέρα από το αεροδρόμιο και το ξενοδοχείο, είναι σχεδόν κλειστή. Το αεροπλάνο σηκώνεται, ταξιδεύει και προσγειώνεται, αλλά η πόλη πέρα από το αεροδρόμιο γράφει 100 χιλιάδες κρούσματα την ημέρα. Και εσείς, για να γυρίσετε σπίτι σας, εφόσον επισκεφθείτε μία σχεδόν κλειστή πόλη ή μία πόλη με 100 χιλιάδες κρούσματα την ημέρα, θα πρέπει να κάνετε τεστ εκεί. Και, αν βγείτε θετικοί, παρότι εμβολιασμένοι και πιθανότατα ασυμπτωματικοί, να περάσετε εκεί την καραντίνα, μακριά από την πατρίδα σας και τους δικούς σας ανθρώπους.
Αν είχατε κλείσει το ταξίδι πριν από δύο ή τρεις μήνες, όταν η Πολιτεία σας παρότρυνε, θα πηγαίνατε τώρα αβίαστα με βάση τις σημερινές συνθήκες; Θα αισθανόσασταν… συμμέτοχος στην ακύρωση; Για την Πολιτεία είστε συμμέτοχοι. Για την ακρίβεια και μέχρι ώρας, αποκλειστικά υπεύθυνοι. Καθώς δεν έχει ληφθεί καμία πρόνοια για να σας επιστραφούν τα χρήματά σας από αεροπορικές εταιρείες και ξενοδοχεία τα οποία αξιώνουν ακυρωτικά στο 100%!
Τιμωρούνται έτσι οι ταξιδιώτες, τιμωρούνται τα τουριστικά γραφεία τα οποία ανταποκρίθηκαν στο άνοιγμα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση και ξεκίνησαν ξανά να επιχειρούν, τιμωρούνται όλοι οι υπεύθυνοι πολίτες. Ταξιδιώτες και εργαζόμενοι στον κλάδο του τουρισμού, οι οποίοι έκαναν τα εμβόλιά τους και «αγόρασαν» το αφήγημα της ελευθερίας. Έχει καμία λογική όλη αυτή η κατάσταση;
Είναι δυνατόν Έλληνες ταξιδιώτες και ελληνικά τουριστικά γραφεία να χρηματοδοτούν ξένες αεροπορικές εταιρείες και ξενοδοχεία; Γιατί, αυτό συμβαίνει. Οι ταξιδιώτες έδωσαν προκαταβολές και έκαναν έξοδα προετοιμασίας, τα τουριστικά γραφεία άνοιξαν, πλήρωσαν μισθούς, λογαριασμούς κοκ, και στο τέλος μένουν με τον μουντζούρη. Η κυβέρνηση οφείλει να προσέξει γιατί δημιουργείται μία αίσθηση ματαιότητας. Όσοι έσπευσαν να ανταποκριθούν στην επιχείρηση «Ελευθερία» αισθάνονται κορόιδα.
Ποιο είναι το νόημα, ποιο είναι το κίνητρο σε μία επιχείρηση να προσπαθεί και να πληρώνει λογαριασμούς όταν στο τέλος μένει μόνη και ακάλυπτη με το πρόβλημα; Και, το χειρότερο, δυσαρεστεί τον πελάτη της, ο οποίος το τουριστικό γραφείο έχει απέναντί του και δεν οφείλει να γνωρίζει όλους τους κανόνες που διέπουν την αλυσίδα. Είναι ευθύνη της κυβέρνησης να κάνει την απαραίτητη ρύθμιση η οποία θα επιτρέπει για όποιον το επιλέξει, μέσα σε αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες, να μετατίθεται το ταξίδι για έξι ή οχτώ μήνες, χωρίς κυρώσεις. Είναι ευθύνη της κυβέρνησης να νομοθετήσει ώστε κανείς να μη μπορεί να χρεώσει κανέναν με ακυρωτικά.
Και κάτι στοιχειώδες: αν κάποιος θέλει να ταξιδέψει δεν είναι δυνατόν να υποχρεώνεται σε τεστ στον προορισμό πριν την επιστροφή στο σπίτι του. Ας το κάνει στην άφιξη του εδώ, ώστε αν βρεθεί θετικό να απομονωθεί σε οικείο περιβάλλον. Όχι σε έναν ξένο τόπο. Είναι κάτι που στην περίπτωση της Κύπρου ισχύει εδώ και μήνες. Δεν είναι δυνατόν ολόκληρος ο πλανήτης να έχει προχωρήσει σε έκτακτα μέτρα και στην Ελλάδα οι μόνοι… συμμέτοχοι να είναι ταξιδιώτες και τουριστικά γραφεία. Και όλοι οι υπόλοιποι να πληρώνονται κανονικά.
Επισημαίνω πως το τεστ στην είσοδο στη χώρα μας ισχύει ήδη στα χερσαία μας σύνορά μας. Εάν κάποιος βρεθεί θετικός, οδηγείται σε υποχρεωτική καραντίνα στο σπίτι του. Στη θαλπωρή του.
Η Πολιτεία άναψε το πράσινο φως επανεκκίνησης του τουρισμού και πανηγύριζε για την επιτυχία των επαγγελματιών του κλάδου. Επί μήνες ΜΜΕ διαφημίζουν προορισμούς και το αφήγημα των προνομίων για τους εμβολιασμένους. Τώρα που οι συνθήκες άλλαξαν η Πολιτεία πρέπει να σπεύσει σε βοήθεια του κλάδου. Πρέπει να προσέξει γιατί τιμωρούνται όσοι ακολούθησαν τους κανόνες της. Και αυτό είναι άδικο.
Γιατί, αν κλονιστεί η εμπιστοσύνη του κόσμου στους θεσμούς, αλλά και στην αποτελεσματικότητα των εμβολίων, οι εξελίξεις μπορεί να γίνουν εξαιρετικά δυσάρεστες. Με σπασμωδικά μέτρα χωρίς προγραμματισμό αποδομείται η ελευθερία του εμβολίου και η αίσθηση μιας καινούργιας πανδημίας απειλεί την καθημερινότητα όλων μας. Και όλα αυτά μέσα σε ένα κλίμα πρωτοφανούς ακρίβειας. Με το ενεργειακό κόστος, τις μεταφορές και τα καταναλωτικά αγαθά να έχουν χτυπήσει κόκκινο. Η ακρίβεια καταβροχθίζει στην κυριολεξία κάθε ενισχυμένη προσπάθεια που μπορεί να κάνει ο καθένας μας στην εργασία του, κάθε νοικοκυρεμένη οικονομική διαχείριση.
Δεν είναι δυνατόν οι επιχειρήσεις να παροτρύνονται να ανοίξουν και να κάνουν έξοδα και στη συνέχεια να αφήνονται μόνες στις ζημιές. Τα τουριστικά γραφεία (και οι ταξιδιώτες) είμαστε σήμερα βορά στη δίνη των ακυρωτικών από τους προμηθευτές, και για ακόμη μια φορά τραυματισμένοι στη σχέση μας με τον πελάτη. Ποιο είναι το τελικό μήνυμα; Καθίστε στα αυγά σας; Πως είναι δυνατόν στην οικονομία, στον κόσμο του επιχειρείν, για την πλειοψηφία των πολιτών, η περιβόητη «κανονικότητα» να έχει έρθει μόνο σε ό,τι αφορά στις υποχρεώσεις;
Το συναίσθημα της ματαιότητας είναι ένα τέρας που σκοτώνει τη ζωή και την ενέργεια της αγοράς!
Ο τουριστικός κλάδος έχει ανάγκη από πραγματική και ουσιαστική στήριξη. Κατ’ αναλογία και στοχευμένα: να στηριχθεί ο μικρός, ο μεσαίος και ο μεγάλος όπως πρέπει στον καθένα. Είναι παράλογα τα πλαφόν και τα οριζόντια μέτρα τα οποία στο τέλος της ημέρας μετασχηματίζουν με μονομέρεια την αγορά.
Γράφει ο Άγγελος Λάμπρου,
Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του ΗΑΤΤΑ (Συνδέσμου των εν Ελλάδι Τουριστικών και Ταξιδιωτικών Γραφείων), μέλος της Ομοσπονδίας FedHATTA
