«Να σας τα πούμε»; Μόνο που αντί για κάλαντα, θα είναι… εξάψαλμος. Όπως και πέρυσι. Λες και δεν πέρασε μια μέρα. Κι ενώ υπό άλλες συνθήκες, η περίοδος των γιορτών, τα Χριστούγεννα, αποτελούν ευκαιρία για υψηλή παραγωγικότητα, για την Εστίαση είναι από εκείνες τις μεμονωμένες στιγμές μέσα στο ημερολογιακό έτος που οι καταστηματάρχες περιμένουν μήπως και ρεφάρουν τα «σπασμένα». Όπως ακριβώς τα παιδιά περιμένουν τα κάλαντα για ένα επιπλέον χαρτζιλίκι…Αυτά, κάποιες άλλες χρονιές. Φέτος όμως κάτι εντελώς διαφορετικό από κάθε προηγούμενη χρονιά. Ανοικτή η Εστίαση, αλλά όμως, να μην διαφέρει σε τίποτα από μια τεράστια κλινική, με φοβισμένους, μασκοφορεμένους ασθενείς-πελάτες και με μαγαζάτωρες, σωστούς …αστυνομικούς, να τους ελέγχουν, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να προτιμούν την θαλπωρή του σπιτιού τους, παρά την ταπείνωση της …διασκέδασης.
Όταν όμως μιλάμε για επιχειρηματίες με επιχειρήσεις, κάνουμε λόγο για ενήλικες με ανάγκες και ευθύνες, ανθρώπους που ζουν οικογένειες, μαγαζιά που στηρίζουν όλο το οικοδόμημα που λέγεται ελληνική οικονομία. Τουλάχιστον ως τέτοιους θα περίμενε κανείς να τους αντιμετωπίζει μια κυβέρνηση και όχι σαν τα μικρά παιδιά που βγήκαν στο σεργιάνι για να κάνουν το κέφι τους…
Φτάσανε, λοιπόν, τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά και ύστερα από ένα τραγικό καλοκαίρι, όπου για ακόμα μια φορά η Εστίαση κλήθηκε να πληρώσει το μάρμαρο για όλα τα στραβά της ελληνικής οικονομίας, τώρα καλείται να περιμένει στο έλεος του Θεού, το τέλος της. Ανοικτή κι ερειπωμένη. Ελαφρά τη καρδία μας κλείνετε, μας ανοίγετε, μας ξανακλείνετε, μας κυνηγάτε, μας τιμωρείτε, δίχως να σκεφτείτε εμείς τι θα απογίνουμε. Έχουμε κι εμείς οικογένειες, παιδιά που περιμένουν από εμάς τον άρτο τον επιούσιο. Δεν είναι προνόμιο δικό σας αυτό. Για δοκιμάστε κι όλοι εσείς να αφήσετε στο Κράτος τους παχυλούς μισθούς και να ζήσετε με επιστρεπτέες, να βλέπαμε τότε τι θα κάμνατε και πως θα συμπεριφερόσασταν. Κι όχι μόνο εσείς, αλλά και όσοι δημοσιογράφοι των ΜΜΕ, εγκωμιάζουν τις πράξεις σας.
Προφανώς Χριστουγεννιάτικα… εσείς πετάτε “αετό”, γιατί εμείς, κύριοι, δεν μπορούμε να βουτήξουμε τα χέρια μας στο βαρέλι με το μέλι, όπως κάνετε εσείς εδώ και τόσα χρόνια. Τα βαρέλια αυτά βρίσκονται στα χωράφια σας και προστατεύονται από έναν νόμο, που τον “βαπτίσατε” όλοι σας “περί ευθύνης Υπουργών”. Κατορθώσατε τόσα χρόνια να παρουσιάζετε τους επιχειρηματίες της Εστίασης σαν τους πλέον παράνομους, που ενώ τα έξοδα για την παρασκευή ενός καφέ δεν ξεπερνούν τα 0,50 Ευρώ, αυτοί οι ΄΄κλέφτες΄΄τον πουλάνε 3 και 4 Ευρώ κι ενώ η χωριάτικη στοιχίζει το πολύ 2 Ευρώ, αυτοί την πουλάνε 8 Ευρώ. Ξεχνάτε όμως να αναφέρετε τα ΄΄κερατλίκια΄΄ που υπάρχουν σε κάθε καφέ και σε κάθε χωριάτικη. Ποια είναι αυτά; Ο Δημοτικός φόρος, οι υπέρογκες χρεώσεις των εξωτερικών κοινόχρηστων χώρων, τα τεράστια πρόστιμα από όλους τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, τα χαράτσια των Οργανισμών για την μουσική, το υπεράριθμο προσωπικό, η υψηλή φορολογία, ο υπερβολικά υψηλός Φ.Π.Α., οι συνεχείς και επιβεβλημένες ανακαινίσεις εσωτερικών και εξωτερικών χώρων, τα πανάκριβα ενοίκια, οι υψηλές χρεώσεις της Δ.Ε.Η., η καθημερινή ρήψη τροφίμων στους κάδους αποκομιδής, αγορά εξοπλισμού υψηλών προδιαγραφών, υποχρεωτικές μονώσεις, ηχομονώσεις, οι κρατήσεις από τις τράπεζες, η μείωση του μισού και πλέον πελατολογίου μας κ.α.
Φυσικά, κανείς δεν κλαίγεται. Όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένα, οι άνθρωποι της Εστίασης είναι γενναίοι. Όχι γιατί δουλεύουν σκληρότερα από άλλους ή γιατί δεν υπάρχουν το ίδιο κακά αμειβόμενοι και σε άλλους τομείς, αλλά γιατί λόγω της φύσης του επαγγέλματος, οι άνθρωποι της Εστίασης θα είναι πάλι έτοιμοι να «θάψουν» βαθιά μέσα τους τα άγχη και τα προβλήματά τους, για να εξυπηρετήσουν με χαμόγελο και καλή διάθεση.
Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει ότι είναι και κορόιδα. Είναι επαγγελματίες που σέβονται πάνω απ’ όλα τον ιερό σκοπό της διασκέδασης, της συντροφικότητας, της ζεστασιάς και της παρέας, στοιχεία που αν αφαιρέσουμε από κάθε κοινωνία, θα μείνει ένα άδειο κουφάρι. Σε μας οι άνθρωποι έρχονται όταν γεννούν, σε μας όταν βαπτίζονται, σε μας μεγαλώνουν, σε μας αισθάνονται το πρώτο χτυποκάρδι, σε μας δίνουν όρκους αιώνιας αγάπης, σε μας παντρεύονται, σε μας γλεντούν τα γενέθλιά και τις γιορτές τους, σε μας κι όταν πεθαίνουν. Κι εσείς; Τι κάνετε γι΄αυτό; Ό, τι περνάει απ΄το χέρι σας για να σβήσει όλο αυτό. Βαλθήκατε να κάνετε Ευρωπαϊκή, την Ελληνική Εστίαση. Μόνο που απ’ την Ευρώπη επιλέγετε όσα σας συμφέρουν. Υπάρχει στην Ευρώπη κύριοι πολιτικοί μισθός 500 ευρώ; Υπάρχουν στα νοσοκομεία της Ευρώπης ράντζα; Υπάρχει στην Ευρώπη τέτοια μακροχρόνια οικονομική ύφεση; Υπάρχει κανένας Ευρωπαίος πολίτης με τόση υπομονή, όσο ο Έλληνας;
Γι’ αυτό και τα κάλαντα της Εστίασης δεν είναι και τόσο ευχάριστα. Ιδιαίτερα για όσους αποφασίζουν εν μία νυκτί για το μέλλον ολάκερου του κλάδου, καταδικάζοντας χιλιάδες οικογένειες και εργαζόμενους, αλλά και για εκείνους που εύκολα θα «σταυρώσουν» τον επιχειρηματία της Εστίασης ή έναν σερβιτόρο, τα κάλαντα της Εστίασης, να είναι σίγουροι, ότι δεν θα είναι καθόλου μα καθόλου ευχάριστα.
Γιατί σε αντίθεση με ό,τι λένε για εμάς, εμείς, οι άνθρωποι της Εστίασης, λέμε καθημερινά τα κάλαντα με σκληρή δουλειά, θάρρος και πολλή… τρέλα! Δεν βασιζόμαστε σε λόγια και υποσχέσεις, αλλά σε έργα, πράξεις, αυτοθυσία. Από τέτοια χορτάσαμε από κάθε νέα κυβέρνηση, που συνεχίζοντας το έργο της προηγούμενης, αφαίμαξε όσα μπορούσε από τον κλάδο της Εστίασης και τον πέταξε εξαντλημένο να προσπαθεί να επιβιώσει.
Τα καταφέρνουμε όμως… Και συνεχίζουμε μέχρι να μην μείνει ούτε ένας. Μέχρι να σερβιριστεί και ο τελευταίος καφές. Μέχρι ο κάθε πελάτης να φάει την τελευταία του μπουκιά. Όσο ακόμα μπορούμε θα «σας τα λέμε»… με την ελπίδα σύντομα να μας ακούσετε, γιατί ο κρότος θα είναι τόσο εκκωφαντικός που δεν θα τον αντέξετε. Πόσο νομίζετε μπορούμε να ανεχθούμε τα “παιχνιδάκια” σας στην πλάτη μας; Να περιμένετε πολύ σύντομα να δείτε νεκρές και θεοσκότεινες γειτονιές κι όχι για μια μέρα, όπως οι “πληρωμένοι” σας συνδικαλιστές ορίζουν που και που, αλλά για όσο αντέξουμε εμείς. Και να ‘στε σίγουροι, θα αντέξουμε πολύ. Αυτό που δεν αντέχουμε, είστε εσείς.
Αν δεν μας θέλετε εσείς κύριοι μια, εμείς δεν σας θέλουμε δέκα. Μην μας περνάτε, όμως, για ηλίθιους. Είστε ανεπιθύμητοι στα μαγαζιά μας κι ας τα βαφτίσατε δημόσιους χώρους. Στο άψε σβήσε τα κάνουμε ιδιωτικούς, καταθέτοντας τις άδειες στους Δήμους. Τα τελευταία χρόνια όλη η Εστίαση έχει μάθει να λέει «κάθε πέρσι και καλύτερα». Ωστόσο, συνεχίζει τον αγώνα της κόντρα σε θεούς και δαίμονες, ενάντια στις εισπρακτικές ορέξεις κάθε κυβέρνησης, ολομόναχη, χωρίς καμία απολύτως στήριξη, χωρίς παροχές και άλλες «κρατικές» ενισχύσεις. Μέσα σε κλίμα αμφισβήτησης, λασπολογίας, «οργανωμένης» επίθεσης από βαλτούς ή απλώς ανόητους, που νομίζουν ότι οι άνθρωποι της Εστίασης είναι η «κότα με τα χρυσά αυγά».
Σε αυτή την ιστορία όμως, δεν υπάρχουν ούτε «κότες», ούτε τίποτα χρυσό να λάμψει. Παρά μόνο άνθρωποι με οικογένειες, που μέσα σε αυτό το «εχθρικό» κλίμα κινδυνεύουν να μείνουν στον δρόμο. Όσοι φυσικά έχουν απομείνει να παλεύουν ακόμα…
Μπορεί να μας έχετε στην ουσία κλειστούς στο όνομα της Δημόσιας υγείας, μα είμαστε ανοικτοί σε σκέψεις για όλους εσάς. Και πιστέψτε μας, δεν είναι οι καλύτερες.
Συνάδελφοι … κουράγιο!!!
Και του χρόνου…
