Μέγαρο Μουσικής Αθηνών – Αίθουσα Αλ. Τριάντη
13-15 Ιουλίου
Μια θεατρική εμπειρία που δεν πρέπει να χάσετε, στο Φεστιβάλ Αθηνών
Όλες τις φορές που το Θέατρο του Ήλιου έχει έρθει στο Φεστιβάλ Αθηνών, έχει κατακτήσει το κοινό και έχει αποτελέσει σημείο αναφοράς στην ιστορία του θεσμού. Φέτος, ο γαλλικός θίασος καταφθάνει και πάλι στην Αθήνα, με μία πολυαναμενόμενη παράσταση. Για πρώτη φορά στα 54 χρόνια ζωής του Θεάτρου του Ήλιου, η Αριάν Μνουσκίν παραδίδει τα ηνία του θρυλικού θιάσου σ’ έναν προσκεκλημένο σκηνοθέτη, τον διεθνή μαέστρο της σκηνοθεσίας καναδό Ρομπέρ Λεπάζ. Μια σημαντική καλλιτεχνική συνάντηση, για τρεις μέρες στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη).
Η παράσταση
Ένα ζευγάρι Γάλλων μετακομίζει στο Βανκούβερ. Η γυναίκα του ζευγαριού είναι ζωγράφος και γίνεται φίλη με μια αυτόχθονα που ζει σε μια φτωχογειτονιά της πόλης. Η νέα της φίλη δολοφονείται από έναν κατά συρροήν δολοφόνο. Το περιστατικό αυτό κινητοποιεί τη ζωγράφο, που αποφασίζει να ζωγραφίσει και να εκθέσει πίνακες με πρόσωπα δολοφονημένων αυτοχθόνων γυναικών, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη. Ο Λεπάζ δημιουργεί μοναδικές ποιητικές εικόνες επικών διαστάσεων, όπου με τον πολυπληθή διεθνή θίασο των ηθοποιών του Θεάτρου του Ήλιου ανατρέχει στα διακόσια χρόνια της καναδικής ιστορίας.
Η λέξη Kanata (προφ. Κανατά), προέρχεται από την πρώτη εκφορά του ονόματος του Καναδά, που σημαίνει χωριό στη γλώσσα των αυτοχθόνων Ιροκουά. Η προγραμματισμένη πρεμιέρα στο Παρίσι τον Ιούλιο του 2018 αναβλήθηκε, καθώς οι αυτόχθονες του Καναδά διέκοψαν βίαια τις πρόβες της παράστασης, υποστηρίζοντας ότι ο σκηνοθέτης δεν συμβουλεύτηκε την κοινότητά τους. Η πρεμιέρα έγινε τελικά πριν λίγους μήνες, τον Δεκέμβριο του 2018 στην Καρτουσερί (Cartoucherie de Vincennes). Ο Λεπάζ ενσωμάτωσε τη σχετική «διαμάχη» στον τελικό τίτλο της παράστασης, κάνοντας έτσι ένα εντυπωσιακό μεταθεατρικό σχόλιο πάνω στη θέση και τον ρόλο του καλλιτέχνη στη σύγχρονη κοινωνία.
Ποιο είναι το Θέατρο του Ήλιου και ο Ρομπέρ Λεπάζ;
Το Θέατρο του Ήλιου είναι ένας από τους θρυλικότερους θιάσους της Ευρώπης. Έχει ξεχωρίσει για τις συγκλονιστικές παραστάσεις του, όπως οι Ατρείδες (1990-91), ο Ταρτούφος (1995) και φυσικά τα έργα της που έχουμε δει στο Φεστιβάλ Αθηνών, Το τελευταίο καραβανσαράι (2003), Οι εφήμεροι (2006) και Οι ναυαγοί της τρελής ελπίδας (2010). Ιδρύθηκε το 1964 από την 25χρονη τότε Αριάν Μνουσκίν, που μαζί με φίλους και συνεργάτες οραματίστηκε μία ανεξάρτητη προοδευτική καλλιτεχνική κολεκτίβα, ενάντια στους κατεστημένους θεατρικούς θεσμούς της χώρας της. Με έδρα (από το 1970) την Καρτουσερί, ένα παλιό εργοστάσιο πυρομαχικών στο Παρίσι, το Θέατρο του Ήλιου έδωσε έμφαση στο σωματικό θέατρο και τον αυτοσχεδιασμό. Τα μέλη προέρχονται από όλο τον κόσμο, δημιουργώντας μία ιδιαίτερη πολυπολιτισμική ομάδα, όπου όλοι αμείβονται με τον ίδιο μισθό, αλλά μοιράζονται και έναν κοινό τρόπο ζωής, κοινοβιακού χαρακτήρα. Ένα από τα μέλη του Θεάτρου του Ήλιου, είναι και ο μουσικοσυνθέτης Ζαν-Ζακ Λεμέτρ, που θα διδάξει στο φετινό Λύκειο Επιδαύρου.
Δεν είναι τυχαίο που το Θέατρο του Ήλιου επέλεξε τον Ρομπέρ Λεπάζ ως τον μόνο προσκεκλημένο σκηνοθέτη που έχει συνεργαστεί ποτέ με τον θίασο. Ο καναδός καλλιτέχνης έχει μία πολύπλευρη δράση ως ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης και εικαστικός, με ποικίλες πολιτιστικές αναφορές και υψηλής ποιότητας, πρωτότυπη αισθητική αντίληψη. Ο Λεπάζ έχει φανατικό κοινό σε όλο τον κόσμο, ενώ η διεθνής κριτική έχει εκθειάσει το έργο του ως αριστουργηματικό. Με αντισυμβατική σκηνική γραφή, ευφάνταστη και ποιητική χρήση των νέων τεχνολογικών, ο Λεπάζ θεωρείται ανανεωτής του θεάτρου της εικόνας.
Με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους
Συντελεστές:
Παίζουν οι ηθοποιοί του Θεάτρου του Ήλιου Shaghayegh Beheshti, Vincent Mangado, Sylvain Jailloux, Omid Rawendah, Ghulam Reza Rajabi, Taher Baig, Aref Bahunar, Martial Jacques, Seear Kohi, Shafiq Kohi, Duccio Bellugi-Vannuccini, Sayed Ahmad Hashimi, Frédérique Voruz, Andrea Marchant, Astrid Grant / Judit Jancso, Jean-Sébastien Merle, Ana Dosse, Miguel Nogueira, Saboor Dilawar, Alice Milléquant, Agustin Letelier, Samir Abdul Jabbar Saed, Arman Saribekyan, Ya-Hui Liang, Nirupama Nityanandan, Camille Grandville, Aline Borsari / Marie-Jasmine Cocito, Man Waï Fok, Dominique Jambert, Sébastien Brottet-Michel / Maixence Bauduin, Eve Doe Bruce, Maurice Durozier
Σκηνοθεσία Robert Lepage
Δραματουργία Michel Nadeau
Καλλιτεχνική διεύθυνση και σχεδιασμός Steve Blanchet
Σκηνικά Ariane Sauvé με τους Benjamin Bottinelli, David Buizard, Martin Claude, Pascal Gallepe, Kaveh Kishipour, Etienne Lemasson και τη συμβολή των Naweed Kohi, Thomas Verhaag, Clément Vernerey, Roland Zimmermann
Βαφές -Πατίνα Elena Antsiferova, Xevi Ribas, με τη συμβολή των Sylvie Le Vessier, Lola Seiler, Mylène Meignier
Φωτισμοί Lucie Bazzo με τους Geoffroy Adragna, Lila Meynard
Μουσική σύνθεση Ludovic Bonnier
Ήχος Yann Lemêtre, Thérèse Spirli
Προβολές Pedro Pires, με τους Etienne Frayssinet, Antoine J. Chami, Thomas Lampis, Vincent Sanjivy
Υπέρτιτλοι Suzana Thomaz
Κοστούμια Marie-Hélène Bouvet, Nathalie Thomas, Annie Tran
Κομμώσεις – Περούκες Jean-Sébastien Merle
Διδασκαλία λόγου Françoise Berge
Βοηθός σκηνοθέτη Lucile Cocito
Παραγωγή Θέατρο του Ήλιου με το Festival d’Automne à Paris
Συμπαραγωγή Fondazione Campania dei Festival (Napoli Teatro Festival Italia)
