Αν τον ρωτήσεις να σου πει τις διοργανώσεις στις οποίες έχει πάρει μέρος τις θυμάται όλες. Πόλη, χρονιά, διοργάνωση. Σταθμοί που σημάδεψαν μια ολόκληρη ζωή. Όχι μόνο τη δική του, αλλά μιας γενιάς παιδιών που τον είδε, τον παρακολούθησε, τον ακολούθησε και τον έκανε …αφίσα στο δωμάτιο της.
Ο Περικλής Ιακωβάκης έκλεισε φέτος την πολύχρονη καριέρα του στους παγκόσμιους στίβους. Και το έκανε όπως αρμόζει σε έναν σπουδαίο αθλητή. Σε έναν άνθρωπο που φόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο για περισσότερο από 15 χρόνια. Ο …για πολλούς εκκεντρικός, για κάποιους άλλους διορατικός μα περισσότερα από όλα ο συνεπής και εργατικός Περικλής Ιακωβάκης, μιλάει στο site της ομοσπονδίας για όλα.
Για τα καλά και τα άσχημα. Για εκείνα που θα ήθελε να ξεχάσει, όμως, τα κρατάει σαν οδηγό για το μέλλον. Για το μέλλον του στον χώρο, μα πολύ περισσότερο μιλάει για τον στίβο, που αγάπησε μικρό παιδιά στα Λεχαινά και έμαθε όσο λίγοι στο πέρασμα του χρόνου. Παράλληλα αποκαλύπτει την πρόθεση του να ασχοληθεί με τα διοικητικά και να προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του με έναν άλλο τρόπο.
-Τι κάνεις αυτές τις ημέρες που κανονικά θα έπρεπε να ξεκινήσεις την προετοιμασία για τη νέα σεζόν;
“Κανονικά ακόμη και μέχρι πέρυσι, τέτοια εποχή έκανα διακοπές. Ωστόσο έχει αλλάξει, έχει τελειώσει όλο αυτό. Και στο μυαλό και στη συνήθεια. Πιο παλιά πάλι διακοπές έκανα αλλά προσεκτικά. Φέτος ήμουν χαλαρός. Αφέθηκα λίγο στο φαγητό και το ποτό, δεν υπήρχε καμία πίεση. Εχει κλείσει το κεφάλαιο αυτό για μένα και να είχα αφήσει πίσω εκκρεμότητες δεν θα μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο”.
-Τι σε κράτησε στο χώρο το 2012, παρά το γεγονός ότι είχες ήδη πει πως θα σταματήσεις;
“Είχα πει θα πάρω μία χαλαρή σεζόν. Είχα καταλήξει τότε ότι κακώς αγχώνομαι και πιέζω τόσο πολύ τον εαυτό μου. Τραυματίστηκα ξανά στους Ολυμπιακούς ήμουν σε καλή κατάσταση, θα μπορούσα να κάνω κάτι καλό. Δεν θα μπορούσα λογικά να μπω στον τελικό όπως φάνηκαν τα αποτελέσματα, αλλά είχα κάνει 49.09 το πρωί, μπορούσα να τρέξω πιο γρήγορα. Ωστόσο το άγχος και η πίεση δεν μου επέτρεψαν να κάνω κάτι καλύτερο κι εκεί αποφάσισα πως πρέπει να είμαι λίγο πιο χαλαρός. Ισως θα έπρεπε να είχα πάρει αυτή την απόφαση πολύ πριν το 2012”.
-Ο χρόνος αφήνει σημάδια στον αθλητή;
“Φυσικά, αλλάζουν πολλά όταν περνάνε τα χρόνια. Μετά το 2010 είχα σερί τραυματισμούς έναν με δύο μυϊκούς τραυματισμούς τη χρονιά. Εγώ δεν είχα ποτέ τραυματισμούς, άρχισαν να εμφανίζονται καθώς μεγάλωνα. Με αποκορύφωμα φυσικά τον τελευταίο, την πελματιαία, αυτόν που ουσιαστικά μου σταμάτησε τον αθλητισμό. Ο λόγος που δεν μπόρεσα να επιστρέψω σε υψηλό επίπεδο ήταν τόσο η πελματιαία όσο και η ηλικία”.
-Πόσο ψυχοφθόρο ήταν να μην μπορείς να τρέξεις όσο γρήγορα θα ήθελες;
“Είναι θέμα προσαρμογών στην αρχή λίγο σε ενοχλεί στη συνέχεια το αποδέχεσαι. Από ένα σημείο και ύστερα δεν έχεις επιλογή …λες εντάξει. Ήμουν αρκετά συνειδητοποιημένος. Ο συμβιβασμός σε αυτό το κομμάτι ήταν χρήσιμος δεν είχε κανένα απολύτως νόημα να κάνω το αντίθετο, έτσι κι αλλιώς δεν θα είχε αποτέλεσμα. Το αγώνισμα είναι τέτοιο που το ενεργειακό νόμισμα, που πρέπει να ξοδέψεις δε σε αφήνει σε αυτή την ηλικία, εκ των πραγμάτων δεν γίνεται. Και που το τράβηξα τόσο πολύ ήταν θαύμα”.
-Σε ενόχλησε που στο φετινό Πανελλήνιο Πρωτάθλημα δεν βρέθηκε ένας αθλητής να σε κοντράρει, παρά το γεγονός δεν ήσουν στο γνωστό αγωνιστικό σου επίπεδο;
“Γενικώς με ενοχλεί που τα τελευταία χρόνια δεν βλέπω αθλητές, στην παρατεταμένη ταχύτητα, αν εξαιρέσουμε ένα με δύο παιδιά. Με ενοχλεί που δεν βλέπω παιδιά σε αυτά τα αγωνίσματα”.
-Γιατί συμβαίνει αυτό;
“Πάντα παίζει ρόλο η φουρνιά που έρχεται. Και εγώ δεν βγήκα με κάποιο πρόγραμμα, αλλά γιατί έτυχαν οι συγκυρίες. Αντίστοιχα κάποιοι άλλοι 400άρηδες δεν βγήκαν από κάποιο πρόγραμμα τους γέννησε η τύχη. Σωστός τόπος, σωστό ταλέντο, σωστός άνθρωπος, που τους βρήκε και τους δούλεψε. Παρόλα αυτά αισθάνομαι πως υπάρχει μια τάση και αυτή η τάση στις μικρές ηλικίες είναι να πάμε για το εύκολο. Καλώς ή κακώς υπάρχει έναν βαθμός δυσκολίας στα αγωνίσματα. Για εμένα το πιο δύσκολο είναι το 10αθλο και μετά μπορούμε να βάλουμε όλα τα άλλα σε μια διακύμανση. Αυτά τα αγωνίσματα – τα δικά μου -θεωρούνται δύσκολα από πλευράς προπονητικής καταπόνησης, αν υπολογίσεις και τον παγκόσμιο ανταγωνισμό, που είναι άλλου επιπέδου, οπότε και είναι αποτρεπτικά”.
-Εχει νόημα να κατευθύνεις τους αθλητές σε συγκεκριμένα αγωνίσματα;
“Είναι θέμα στρατηγικής. Αν θέλεις να έχεις διαφορετικό σύστημα υψηλού αθλητισμού και λες πως στηρίζω ότι βγει έχει καλώς. Αν όμως πεις πως εγώ θέλω σε πέντε χρόνια να έχω σε συγκεκριμένα αγωνίσματα αθλητές, στρέφω την προσοχή μου σε αυτά τα αγωνίσματα και τους δίνω μεγάλη έμφαση. Το 2005 στη Ν. Αφρική είχαν έρθει κάτι Ολλανδοί, οι οποίοιέδιναν έμφαση στα σύνθετα, γεγονός φυσικά που μου προκάλεσε απορία. Η Ολλανδία από το 2010 και έπειτα άρχισε να γεννάει αθλητές των συνθέτων και αυτό έγινε γιατί αποφάσισαν κάνουν δουλειά στα σύνθετα. Δεν πρόκειται να βγάλεις αθλητή στο δέκαθλο αν δεν ασχοληθείς με το δέκαθλο, δεν πρόκειται να βγάλεις αθλητή στα εμπόδια αν δεν έχεις έναν προπονητή να στρέψει τον αθλητή στο αγώνισμα. Αντίστοιχα το ίδιο ισχύει για όλα τα αγωνίσματα”.
-Ο στίβος βρίσκεται σε κρίση παγκοσμίως ή μόνο στην Ελλάδα;
“Ολες οι έρευνες έχουν δείξει ότι ο στίβος περνάει κρίση παγκοσμίως. Κυρίως από την πλευρά τηλεθέασης, αλλά και της νέας φουρνιάς θεατών που ασχολούνται με το στίβο. Ολες οι έρευνες έχουν δείξει ότι κυρίως τηλεοπτικά ο νεαρός κόσμος ή δεν ξέρει τι βλέπει ή βαριέται πολύ εύκολα, χάνει το ενδιαφέρον του και αλλάζει κανάλι. Γι΄ αυτό λοιπόν αυτό που έχω προτείνει και στην Ευρωπαϊκή ομοσπονδία μέσω της επιτροπής αθλητών είναι ο τρόπος με τον οποίο δείχνουμε το στίβο προς τα έξω. Ένα καλό πρώτο βήμα έγινε στο Ευρωπαϊκό κλειστού στην Πράγα, που είχε τέσσερις μεγάλους πίνακες που έδειχναν συνεχώς την κατάταξη με συνεχή ανανέωση στα αγωνίσματα που ήταν σε εξέλιξη. Αυτό επέτρεπε στους θεατές να έχουν ανά πάσα στιγμή ενημέρωση. Επίσης το να βλέπεις τηλεόραση απλώς από το να βλέπεις στίβο έχει μεγάλη διαφορά. Θα ήθελα κάποια στιγμή να κάνω ένα πείραμα και να μεταδώσω εγώ. Για μία μέρα, για δοκιμή να εξηγώ σε αυτόν που βλέπει, τι γίνεται και γιατί γίνεται και να γίνω βοηθός του, γιατί δεν είναι όλοι γνώστες του στίβου. Το ίδιο πράγμα να ισχύει και για την κερκίδα. Πρέπει να εκπαιδεύσουμε το νέο κοινό για να γνωρίσει το στίβο. Μπορείς να κάνεις ένα παιχνίδι, μια «επίθεση» μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή να κάνεις διαγωνισμούς να μπει ο άλλος στη διαδικασία του παιχνιδιού και να αποκτήσει ενδιαφέρον. Επίσης ήταν πολύ ωραίο αυτό που έγινε στο Πεκίνο με την παρουσίαση των ομάδων σκυταλοδρομίας”.
▪ Τι πιστεύεις πρέπει να αλλάξει στο χώρο για να βελτιωθεί η εικόνα του ελληνικού στίβου;
“Νομίζω πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία, από κάτω προς τα πάνω, να αλλάξει η νοοτροπία στους πιτσιρικάδες. Παράλληλα η ομοσπονδία πρέπει να τους προσέξει λίγο παραπάνω. Να τους πάρει από κοντά και να τους στηρίξει σε βάθος χρόνου. Από εκεί και πέρα θεωρώ πως υπάρχει ένα έλλειμμα στους προπονητές. Πρέπει η ομοσπονδία να φτιάξει μια νέα φουρνιά προπονητών. Παλιοί αθλητές, που έχουν ασχοληθεί σε σωματεία με νέα παιδιά, που έχουν περάσει από τον χώρο του στίβου, γενικώς νέοι άνθρωποι. Κι εγώ όταν μπήκα στα 17 μου υπήρχαν οι παλιοί προπονητές που γύμναζαν τους μεγάλους αθλητές. Κι αυτοί δεν γεννήθηκαν με τη γνώση, την απέκτησαν και η ομοσπονδία τους στήριξε, τους έσπρωξε με ένα κανάλι «παιδιά εκεί» και το ίδιο πρέπει να γίνει και τώρα. Ανανέωση σε όλο το οικοδόμημα. Τα νέα παιδιά έχουν τις γνώσεις, έχουν την διάθεση την εξοικείωση με τις νέες τεχνολογίες, να μπουν στο ιντερνέτ να ψάξουν λίγο παραπάνω”.
-Η Επιτροπή Αθλητών του ΣΕΓΑΣ, γιατί δεν προχώρησε;
“Δεν προχώρησε γιατί δεν υπήρχε το πλαίσιο για να προχωρήσει. Έχοντας την εμπειρία της επιτροπής στην Ευρωπαϊκή, έχω πλέον την γνώση να προτείνω ορισμένα πράγματα που μπορούν να γίνουν. Και πάλι όμως νομίζω πως δύσκολα θα λειτουργήσει. Βλέπω μια διαφορετική λογική. Είναι πιο εύκολο για κάθε αθλητή που έχει πρόβλημα να σηκώσει το τηλέφωνο και να μιλήσει απευθείας με τον εθνικό προπονητή ή κάποιον άλλο στην ομοσπονδία και να λύσει το πρόβλημα. Παρόλα αυτά όμως, το σωστό θα ήταν να είναι υποχρεωτικές οι δύο συνεδριάσεις το χρόνο, στο γραφείο της ομοσπονδίας, στις οποίες θα συμμετέχει και ένα μέλος της ομοσπονδίας ως γενικός γραμματέας. Στη συνάντηση αυτή θα έπρεπε να υπάρχει ατζέντα συζήτησης και να βγαίνουν και αποφάσεις οι οποίες θα προωθούνται προς τα επάνω. Μπορεί να γίνουν δεκτές, μπορεί και να μην γίνουν, δεν έχει σημασία. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Στην Επιτροπή Αθλητών της ΕΑΑ, ήμασταν αντίθετοι στο νέο σύστημα διεξαγωγής του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2018. Όταν λοιπόν πήγα στην Επιτροπή αγώνων ως εκπρόσωπος της Επιτροπής των αθλητών, τους έκανα μια παρουσίαση 40 λεπτών σχετικά με τα προβλήματα που προκύπτουν σχετικά με αυτό. Αφού τα είπα όλα αυτά, οι εννέα από τους δέκα μου είπαν «έχεις απόλυτο δίκιο, όμως, εμείς θα προχωρήσουμε. Κρατάμε τις θέσεις σας», έτσι δουλεύει”.
-Πως βλέπεις τη συμμετοχή σου στις δύο Επιτροπές της ΕΑΑ;
“Μου αρέσει, είναι ενδιαφέρον βλέπεις και την μεγαλύτερη εικόνα. Τώρα που έχω βγει και από το χώρο του ενεργού αθλητή το βλέπω από πιο ασφαλή απόσταση. Το καλό είναι ότι ο Κρίστιαν Ολσον (επίσης μέλος της επιτροπής αθλητών στην ΕΑΑ) εκλέχθηκε στην επιτροπή αθλητών της IAAF οπότε έχουμε κι εκεί μια πρόσβαση. Γενικώς είναι κάτι που θα πρέπει να υπάρχει. Δε λέω ότι δουλεύει τέλεια, θα ήθελα να δουλεύει πιο καλά, γι΄ αυτό και έχω κάποιες προτάσεις τις οποίες και θα μεταφέρω στα υπόλοιπα μέλη στην επόμενη συνεδρίαση”.
Η επόμενη μέρα και η σκέψη για διοικητική καριέρα
-Τι θα κάνεις από εδώ και πέρα;
“Θα ασχοληθώ πιο ενεργά με την δουλειά μου, θα υπηρετώ όπως πρέπει τα καθήκοντα μου στην αεροπορία. Αν μείνει ελεύθερος χρόνος, μπορεί να ασχοληθώ με κάτι άλλο ίσως σχετικό με τον στίβο θα δούμε. Ήθελα να κάνω ένα μεταπτυχιακό για την διοίκηση αθλητισμού δεν τα κατάφερα φέτος, θα κάνω ξανά του χρόνου μια προσπάθεια”.
-Θα ήθελες να ασχοληθείς με την προπονητική ή με κάτι ανάλογο;
“Ετσι κι αλλιώς δεν μπορώ να το κάνω, γιατί δεν έχω τελειώσει ΤΕΦΑΑ, άσε που νομίζω πως θα ήταν κρίμα για τα παιδάκια. Θα έπρεπε να κάνω τρομερούς συμβιβασμούς με τον εαυτό μου για να τα καταφέρω”.
-Θα σε ενδιέφερε μια θέση στα διοικητικά του ΣΕΓΑΣ;
“Το συζητάμε σε ένα χρόνο που είναι οι εκλογές. Θεωρώ ότι μπορώ με διάφορα πράγματα να ασχοληθώ. θεωρώ ότι θα μπορούσα να βοηθήσω και δεν εξαρτάται μόνο από εμένα. Η πρόθεση υπάρχει, δεδομένο του ότι όλο αυτό είναι μέρος της ζωής μου. Αν προκύψει κάτι σχετικό θα το εξετάσω πολύ σοβαρά.
▪ Κεφάλαιο Ολυμπιακοί Αγώνες;
“Μεγάλο απωθημένο το ολυμπιακό μετάλλιο, γιατί δεν έφτασα ποτέ υγιής σε διοργάνωση. Τόσο το 2004 όσο και το 2008, τις δύο χρονιές που ήμουν σε ακμή, έφτασα στη διοργάνωση με προβλήματα. Το 2004 μου στοίχισε πολύ”.
-Τι κρατάς από τα 20χρόνια παρουσίας σου στο χώρο;
“Και τις αποτυχίες και τις επιτυχίες. Έχω πάρει μαθήματα από όλα. Δεν αφήνω πίσω τίποτε”.
-Πιτσιρικάς είχες φανταστεί πως θα έκανες αυτή την καριέρα;
“Με τίποτα. Που να σκεφτείς; Δεν μπορείς να φτάσεις ως εκεί; Ακόμη κι όταν άρχισαν οι πρώτες διακρίσεις στην κατηγορία των εφήβων δεν το σκέφτηκα. Είναι πολύ μακριά. Κάθε συνειδητοποιημένος αθλητής καταλαβαίνει πως άλλο το ευρωπαϊκό εφήβων και άλλο το παγκόσμιο ανδρών. Σαν μέγεθος είναι πολύ μακριά και δεν συγκρίνονται.
-Η σχέση σου με την Μαίρη Σωτηρακοπούλου;
“Από ένα σημείο και ύστερα δεν χρειαζόταν να πούμε πολλά.Ήταν μια συνεργασία που πήγαινε τρένο με τα λάθη της, τα καλά της, με τις λάθος επιλογές, τις καλές επιλογές και όλα όσα περιλαμβάνει μια τέτοια σχέση. Δε νομίζω πως υπάρχει κάποια συνεργασία αθλητή- προπονητή, που να μην έχουν γίνει λάθη. Πάντα πας για το καλύτερο. Εγώ είμαι τέτοιος άνθρωπος που πάντα έπαιρνα πάνω μου πολύ μεγάλο μέρος της ευθύνης στα λάθη. Θεωρούσα τον εαυτό μου υπεύθυνο για πάρα πολλά πράγματα, τα οποία εγώ θα έπρεπε να τα φτιάξω. Έχω μάθει να λειτουργώ με έναν τρόπο και προπονητικά και στη ζωή μου. Για παράδειγμα…δεν με ρώτησε ποτέ η Μαίρη,αν έφαγα πρωινό, αν ξύπνησα, πως ξύπνησα. Θεωρούσε δεδομένο ότι έχοντας προπόνηση συγκεκριμένη ώρα, έχω ξυπνήσει τη σωστή ώρα και έχω φάει το κατάλληλο πρωινό και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, εκτός βέβαια αν συνέβαινε κάτι απρόοπτο”.
-Οι νέοι αθλητές πιστεύεις λειτουργούν έτσι;
“Πρέπει να διδαχθούν τα νέα παιδιά. Σε μια προετοιμασία στη Ν. Αφρική το 2008 είχαν έρθει 15 Γάλλοι εμποδιστές ανάμεσα τους οι Λαγκάρτ και ο Μπασκού και τους έκαναν προπόνηση. Χαμός. Τους έβαλαν σε μια διαδικασία προετοιμασίας. Είχα πει κάποτε το πιο απλό. Εγώ πάω, στείλε μου νέα παιδιά μαζί, όχι μόνο σε εμένα σε οποιοδήποτε γκρουπ, πιστεύεις γίνεται σωστή δουλειά. Να δει ο νέος αθλητής τη συμπεριφορά του μεγάλου αθλητή στο στίβο, εκτός στίβου. Να δει την προπόνηση του, τη σχέση του με τον προπονητή του, τι θα κάνει το βράδυ, τι θα φάει, τι θα κάνει το ελεύθερο χρόνο του. Τα καμπ που έκανε η ομοσπονδία την περασμένη σεζόν για τους νέους αθλητές ήταν πολύ σημαντικά και θα τους βοηθήσουν, θα έπρεπε πιστεύω να έχουν γίνει πιο νωρίς”.
-Ο στίβος μπορεί να επιβιώσει με τα σημερινά δεδομένα;
“Εννοείται ότι μπορεί να επιβιώσει. Το θεωρώ δεδομένο αρκεί να προσαρμοστεί στο νέο μονοπάτι. Πρέπει να γίνουν αλλαγές. Η προπονητική έχει αλλάξει, οι αγώνες έχουν αλλάξει, η σεζόν πρέπει να αλλάξει. Η παγκόσμια ομοσπονδία έχει δώσει μια τάση στο να ανοίξει τη σεζόν. Οι αγώνες ξεκινούν αρχές Μάιου και τελειώνουν 15 Σεπτεμβρίου. Κάτι ανάλογο πρέπει να γίνει και στην Ελλάδα. Ας γίνουν αγώνες μέσα στον Μάιο. Οι αθλητές θα αναγκαστούν να προσαρμοστούν σε αυτό. Ανοίγεις τη σεζόν σου για όλους και δίνεις πολλές ευκαιρίες”.
-Η ομοσπονδία ήταν δίπλα σου όλα αυτά τα χρόνια;
“Δεν έχω παράπονο από την ομοσπονδία. Με στήριξε από τα 17 μέχρι τα 33 μου και μου πρόσφερε ένα όμορφο φινάλε φέτος στην Κρήτη”.
