Του Δημήτρη Μιχαηλίδη
Το Διοικητικό Συμβούλιο της Πανελλήνιας Ένωσης Νέων Αγροτών-ΠΕΝΑ χαιρετίζει με ελπίδα την πρωτοβουλία για την ενότητα και ανασυγκρότηση του αγροτικού συνδικαλιστικού κινήματος, ώστε επιτέλους να υπάρξει μια ενιαία φωνή στον αγροτικό συνδικαλισμό.
Η ΠΕΝΑ υποστηρίζει, με αμοιβαιότητα σεβασμού της αυτονομίας των συλλογικών εκφράσεων, που οργανώνονται αυτόνομα από την βάση και στην συνέχεια καταλήγουν σε ενιαία διοικητική κορυφή, έχοντας λάβει όλα εκείνα τα εχέγκυα, ώστε να έχει μία ισχυρή διαπραγματευτική και κοινωνική θέση απέναντι στην πολιτεία και στην εκάστοτε περιστασιακή εξουσία.
Οι Νέοι Αγρότες αντιμετωπίζουν όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο αγροτικός κόσμος και επιπλέον τα ζωτικά-υπαρξιακά κατά την επαγγελματική εκκίνηση:
Την επιλογή του αντικειμένου του αγροτικού επαγγέλματος (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, δασοκομία και τα συμπληρωματικά προς αυτά)
Την κοινωνικοποίηση των νέων επαγγελματιών (μετάβαση από την μαθητεία στο επάγγελμα), και μάλιστα σε έναν επαγγελματικό χώρο που έχει ισχυρή διασύνδεση με την αγροτική κοινωνία και την κοινωνική οικονομία.
Την δημιουργία μιας νέας οικογένειας (διαμόρφωση κατοικίας, επιλογή συζύγου, τεκνοποίηση, μεγάλωμα παιδιών, μόρφωση παιδιών κλπ) και
Την σταθεροποίηση της αγροτικής εκμετάλλευσης (επενδύσεις, κατάλληλο μέγεθος, δικτύωση, εξειδίκευση κλπ).
Σε όλα τα κράτη-μέλη λειτουργούν Ενώσεις Νέων Αγροτών, με διακριτή σχέση με τις άλλες αγροτικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, αλλά και με ειδικές πρόνοιες, οι οποίες από ότι διαφαίνεται στα προσχέδια για την Κοινή Γεωργική Πολιτική, αυξάνονται πάρα πολύ, σε μια προσπάθεια να δοθεί «αέρας» για να προσελκυσθούν και να αναπνέουν οι οργανωμένοι Νέοι Αγρότες. Θα αποτελούσε οπισθοδρόμηση-σύνθλιψη η πιθανή υποτίμηση της ζωτικής-υπαρξιακής συλλογικής έκφρασης των Νέων Αγροτών σε επίπεδο μη αυτοδύναμης επιτροπής σε κάποια δομή. Η πρόβλεψη του νόμου 3147/2003 αφήνει ελεύθερους όλους όσους θέλουν και μπορούν να συμμετέχουν όπου θέλουν, ταυτόχρονα. Θα ήταν λανθασμένη πρωτοβουλία η εκ προοιμίου σύσταση επιτροπής για την υπαγόρευση ένταξης των Νέων Αγροτών.
Το δικαίωμα στο όνειρο επιτρέπει στους Νέους Αγρότες να μην θεωρούν, εξ ορισμού, υποχρεωτική την ένταξη σε μια πρωτοβουλία που ισοπεδώνει και αποδίδει «λευκούς» στην κοινωνία αξιόμαχους αγρότες, μαζί με διορισμένους τακτικιστές και αυτόκλητους μη εκλεγμένους από πανελλήνιες δομές, ενώ οι μέχρι χθες προβάλλοντες διάφορα «βέτο» (με κομματικές πλάτες και επιλεκτικές χρηματοδοτήσεις) αναδεικνύονται σε συμπράττοντες σε ένα νέο «λευκό» αγροτικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Τελικά αξίζει να προβληματισθούν κάποτε, όσοι Νέοι Αγρότες θα ήθελαν να συμμετέχουν, αν η Ενιαία Φωνή στον αγροτικό συνδικαλισμό θα εστιάζεται στους αγρότες ή θα μετέχουν «αγρότες 51%» ή «αγρότες 35%» ή απλά παραγωγοί αγροτικών προϊόντων ή συνταξιούχοι ή/& οι πιθανοί πολυαπασχολούμενοι και στον αγροτικό τομέα, και βέβαια αν τα χρήματα θα προέλθουν από υγιείς πόρους.
Οι σημερινοί Νέοι Αγρότες (ηλικιακά μόνο) είναι το 6% όσων δηλώνουν αγροτικό εισόδημα (1.200.00), το 8% περίπου των «αγροτών» που εισπράττουν αγροτικές επιδοτήσεις (850.000), το 15% περίπου των «αγροτών 35%» (500.00), το 30% των «αγροτών 51%» (300.000 αγρότες), αλλά είναι το 100% του μέλλοντος του αγροτικού κόσμου. Το 2011 οι επαγγελματίες αγρότες δηλώνονταν ότι είναι 401.200 και το 2021 θα είναι 297.798.
Κάθε συνετή κοινωνία θα ενίσχυε, ακόμα και υπέρμετρα πολύ, τις δομές για τους Νέους επαγγελματίες Αγρότες, διότι αποτελούν ζωτική και υπαρξιακή ανάγκη της ανανέωσης της αγροτικής κοινωνίας και δεν θα τις υποβίβαζε σε επίπεδο επιτροπής.
Ο συνδικαλισμός είναι αυθύπαρκτη έννοια και είναι πάντα εθελοντικός και ελεύθερος, εξυπηρετώντας τις βαθύτερες ανάγκες του ανθρώπου για συλλογική-κοινωνική δράση, χωρίς παρεμβάσεις και εξαναγκασμούς. Διοικητικά μοντέλα, όπως ο νόμος 4015/2011 (όπως είναι ακόμα) είναι αντίθετα στην βασική ανθρώπινη-κοινωνική ανάγκη, και πρέπει να καταργηθούν, διότι, μεταξύ άλλων, αποτελούν ευθεία παρέμβαση ολοκληρωτικών μεθόδων και προσβάλουν τον δημοκρατικό μας πολιτισμό.
Οι Νέοι μας πρέπει να βρίσκουν διέξοδο και να είναι υπαρξιακά αυτοδύναμοι, με τις κατά τόπους δομές τους, όπως συμβαίνει σε όλους τους κοινωνικούς και πολιτιστικούς χώρους της κοινωνίας μας, και να συγκλίνουν για την διαμόρφωση Ενιαίας Φωνής στα αγροτικά, σε ένα κεντρικό Συμβούλιο-Γραμματεία. Μια πιθανή λύση θα ήταν ίσως η ισχυρή ποσόστωση στα όργανα διαμόρφωσης της Ενιαίας Φωνής στον αγροτικό συνδικαλισμό ή ακόμα και η αυτόνομη ιδιαίτερα ενισχυμένη και υποστηριζόμενη δομή για Νέους Αγρότες.
Θεωρώντας ως υγιή βάση κάθε προσπάθειας την επαρκή συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων, με την ενεργοποίηση των αγροτών από την βάση και δεδομένου ότι προϋπόθεση για την ενεργό συμμετοχή είναι η επαρκής πληροφόρηση, η Πανελλήνια Ένωση Νέων Αγροτών-ΠΕΝΑ κατέγραψε το 2011 182 δημόσιες προδημοσιευμένες εκδηλώσεις με δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων τους σε όλη τη Ελλάδα και ήδη μέχρι σήμερα το 2012 πραγματοποίησε περίπου 152 εκδηλώσεις, χωρίς καμιά εξωτερική οικονομική ενίσχυση-παρέμβαση, και με πλήρη αποστασιοποίηση από «άρρωστες» αμφιλεγόμενες αντιδεοντολογικές χρηματοδοτήσεις.
Η ΠΕΝΑ ελπίζει ότι η πρωτοβουλία για την ενότητα και ανασυγκρότηση του αγροτικού συνδικαλιστικού κινήματος θα θελήσει να ενημερώσει επαρκώς όλους τους πιθανούς ενδιαφερόμενους και στους 323 δήμους της Ελλάδας, για να εξασφαλίσει την μη κρατική (οικονομίστικη) ή κομματική υποστήριξη των πραγματικών επαγγελματιών αγροτών. Εκτιμάται ότι θα απαιτηθεί χρόνος 2 ετών (ίσως και 5, αν δεν εξυγιανθεί γρήγορα) για την συνδιαμόρφωση κοινού σχήματος όλων των πραγματικών αγροτών για υγιές συνδικαλιστικό κίνημα, χωρίς οικονομικές εμπλοκές, με τα «ως συζητιέται» επιλεκτικά χρήματα των τελευταίων χρηματοδοτήσεων. Αυτός ο χρόνος είναι επαρκής για επούλωση των πληγών, αλλά και αποστασιοποίηση από το κρατικοδίαιτο σχήμα με κομματικές επιρροές που κυριάρχησε. Δεν επιτρέπεται με τα χρήματα που απόκτησαν κάποιοι διορισμένοι, να πατρονάρουν τώρα μια νέα «καθαρή» Ενιαία αγροτική συνδικαλιστική Φωνή.
